رویای بیداری

از رفقا می پرسند چرا اینجا را به روز نمیکنم. چه می دانم. لابد دارم یکی از آن دگردیسیها را از سر می گذرانم که هر به چندی می گذرانم. چه، من مهجوربازم و اکنون «سیاحت» چنان شتابی گرفته که مجال قلمی کردنش نیست. وقتی هم قرار میگذاریم بهناز را مثل آدم صدا نمیزنم. سر از پنجره ماشین بیرون می برم سوت بی انگشت بلندی میزنم که برگردد نگاهم کند و شگفتزده بیاید و بگوید «حال آدم خوش میشه با این سوتت.»  

م.ک 

رویای بیداری...

هرچه خوانده ام در مقابل کتاب فلسفی صدصفحه ای که دیروز عصر در گوشه ای دنج از کتابخانه خواندم شکست خورده است. هر فیلسوفی که آمده و رفته و من درباره اش خوانده ام رنگ می بازد در مقابل این صدصفحه. جادویی سفید بود و در آخرین صفحات، بدل به جادوی سیاه شد و ژرفای تأمل و شکوهش مرا ترساند. این اولین لرز من بود در مقابل یک کتاب فلسفی. پس از آن به خانه دوستی رفتم که در آستانه زناشویی با دختری تازه آشناست و در حال کندن از دختری که سالها با او دوست بوده است. چالش هایی که دارد از سر می گذراند، دعواهایی که از سوی دختر قدیم و دختر جدید برانگیخته می شوند و او با خویشتنداری یا رویای بیداری...

سالو فیلم بدی است. چون گه در رمان همانی نیست که در فیلم. 

م.ک

رویای بیداری...

یکبار هم پیشتر پرسیده بود که «این هوش که میگی به چه دردی میخوره؟» دیشب هم به مناسبت یادی که از چهره کردیم پرسید. گفت این هوش یعنی چی. به چه دردی می خوره. و من ماندم چه بگویم. و گفتم یک زمانی که مشغول دکتری بودم خواستم یک تست هوش تنظیم کنم. شاید متفاوت از تستی که در انگلستان تنظیم شد و بعدها در امریکا حک و اصلاح شد. و ماندم چه بگویم. و امروز باز به سوالش فکر کردم و اینکه چرا اهمیت هوش برایش سوال است و شاید بالاخره، فهمیدم چرا می پرسد این هوش به چه دردی میخورد. م.ک رویای بیداری...

دستخوش حلول پاییز، رمان را تمام کردم. اسمش «لوده» است. لوده نه یعنی لوده. که یعنی سبد انگور، بافته با ترکه. چاپ شدنی نیست.

منتظر ققنوسم برای «سوگواری»ام «برای شوالیه ها». 

م.ک

رویای بیداری...

میگوید من از وقتی نوجوان بودم همیشه آرزوم بود یک دوست نویسنده داشته باشم که کتابهایی که چاپ می کند بخوانم و بعد باهاش صحبت کنم. الان تو دوست منی، سالهاست، ولی من دیگر نیستم. این را در آخرین دیدارمان گفت کسی که نه سال پیش اسم کافکا را آورد که خیلی دوستش دارد و سیاوش جمادی را یاد کرد که کتابی درباره اش نوشته و از من چه پنهان که خودش هم تجربه هایی کرده است در نوشتن. حالا دیگر هیچ رمانی را نمی تواند بخواند. تنها کسی که به او آویخته تا به قول خودش ایمان شکسته رفته اش را بند بزند کیرکگارد است. شیرجه بزن در استخر تاریک، با ایمان. سر پسرت را ببر. کتاب رمان که دست می رویای بیداری...